Epidemiologia:
Biorąc pod uwagę wszystkie, postacie łojotokowego zapalenia skóry, a więc odmiany występujące u niemowląt, dorosłych i osób w podeszłym wieku, niemal każdy w pewnym momencie swojego życia zostaje dotknięty tym schorzeniem. Ta przewlekła choroba częściej dotyka mężczyzn i osoby w okresie dojrzewania.
Etiopatogeneza:
ŁZS – jest to jednostka chorobowa o chronicznym i uporczywym przebiegu, cechującym się typowym złuszczaniem zlokalizowanym głównie w obrębie owłosionej skóry głowy i miejscach bogatych w gruczoły łojowe.
Łojotokowe Zapalenie Skóry powoduje jej:
- zaczerwienienie
- złuszczanie
- zapalenie
- często towarzyszący świąd
Nadmierna aktywność gruczołów łojowych, a także niewłaściwy skład sebum są jednym z podstawowych czynników etiopatogennych ŁZS. Nadmierne wydzielanie łoju jest przyczyną złuszczania i podrażniania skóry, dlatego chorobie w dużym stopniu towarzyszy przetłuszczanie się skóry. W składzie łoju obserwuje się nadprodukcję cholesterolu oraz triglicerydów, a także redukcję skwalenu i nienasyconych kwasów tłuszczowych.
Obraz Kliniczny:
Zmiany w ŁZS zlokalizowane na skórze głowy mają postać ramieniową, o kulistym kształcie, towarzyszy im złuszczanie naskórka (dość silne), świąd oraz pojawiające się przeczosy, nadżerki, a w konsekwencji strupy.
Czynniki zakaźne:
Bakterie, grzyby Malassezia furfur w ŁZS
Leczenie ŁZS:
Miejscowe przeciwgrzybicze i przeciwzapalne, antybiotykoterapia.
Łuszczyca:
To przewlekła choroba skóry o charakterze zapalano-proliferacyjnym. Cechuje się występowaniem typowych grudek i blaszek pokrytych dużą ilością srebrzystej łuski.
Etiopatogeneza:
Kluczową rolę w przebiegu łuszczycy odgrywają czynniki genetyczne, immunologiczne i środowiskowe (m.in. infekcje, używki, stres) co predysponuje do rozwoju ognisk zapalnych. Przy stanie zapalnym łuszczycy znamienne są nieprawidłowości proliferacji naskórkowej. Typowe jest występowanie zjawiska parakeratozy, polegającego na obecności resztkowych jąder komórkowych w keratynocytach warstwy rogowej naskórka, co jest wynikiem zaburzonego (niepełnego lub przyspieszonego) procesu rogowacenia.
Obraz kliniczny i diagnostyka:
Pierwsze zmiany w łuszczycowe są rumieniowe i złuszczające. Początkowo małe, czerwone, dobrze odgraniczone plamki, wkrótce pokrywające się srebrną łuską.
Miejsca zmian to:
- kolana
- łokcie
- skóra owłosiona głowy
- bruzda między pośladkowa
Zmiany w obrębie owłosionej skóry głowy przybierają formę zlewnych ognisk zapalnych, niemal zawsze pokrytych duża ilością łuski, z tendencją do tworzenia strupów i masywnego złuszczania. Początkowa lokalizacja to zazwyczaj obszar za uchem.
Leczenie:
Ponieważ przebieg schorzenia jest przewlekły leczenie wymaga czasu i jest to przede wszystkim leczenie miejscowe. W pierwszym etapie wskazane jest stosowanie preparatów mających na celu usunięcie nadmiaru łusek. Do tego celu wykorzystuje się środki na bazie 5% kwasu salicylowego oraz 20 - 40% mocznika. Kolejna grupa substancji to specyfiki o działaniu redukującym – cygnolina i antralina.